Mój Cohen

Wśród ogółu społeczeństwa, żyje wielu ludzi skromnych, nie rzucających się w oczy. Ludzie ci, na co dzień wykonują swoją, często żmudną pracę. Na pozór niczym się nie wyróżniają. Jednak...mają swoją pasję, która napędza motor codziennego życia. Gdyby się dobrze rozejrzeć wokół z pewnością znajdziemy wielu takich „wariatów”. Takim motorem może być np. badanie historii, budowanie zamków z piasku, obserwacja ptaków, fotografowanie czy malowanie obrazów. Tym wszystkim zajmują się ludzie zwykli, potrafiący cieszyć się zupełnie czymś innym niż przepychanki polityczne, walka o stołki czy materialne dobra.

Beata Wołoszyn, bo ona jest bohaterka naszej rozmowy, jest świnoujścianką od urodzenia. Jest poetką. Nie ważne, jaki ma zawód i jaką pracę wykonuje. Ważne są jej zainteresowania. „Zakochała” się w Leonardzie Cohenie kanadyjskim poecie, pisarzu, piosenkarzu.

W.n.: Nie skończyło się jednak na zbieraniu płyt i informacji.

B.W.: Tak. Z czasem zapragnęłam zobaczyć i posłuchać Cohena na żywo. Zanim to się stało, zaczęłam poznawać go bliżej, bo Cohen to nie tylko piosenki, ale także proza, litografie, wspaniałe ilustracje do okładek CD innych autorów i wiele innych rzeczy. Cała filozofia życia, religia, zainteresowania duchowe. Wszystko to spowodowało, że stawał mi się coraz bliższy. Piosenki były tylko zaczynem. Okazało się, że utożsamiam się z jego stylem życia, bycia. Oczywiście bardzo umownie, bo to zupełnie inny świat, inne relacje. Ale droga, którą Cohen wybiera, zwłaszcza, gdy ma jakieś kłopoty, problemy, bardzo mi się podoba. Kieruje się zawsze do siebie, do wewnątrz, ale jednocześnie do ludzi. To, co w sobie gromadzi emocjonalnie i duchowo, tym się dzieli z innymi. To jest niesłychanie wspaniałe, nie egoistyczne. To jest bardzo rzadkie w dzisiejszym zmaterializowanym, zabieganym czasie.

W.n.: Jak wyglądała twoja droga do spotkania z Cohenem?

B.W.: Bardzo blisko spotkania byłam już w marcu 1985 r. Udało mi się być w Poznaniu, gdzie miał się odbyć jeden z koncertów światowej trasy. Były to trudne czasy i ludzie z zachodu, zwłaszcza, gdy mieli coś istotnego do powiedzenia, byli niemile widziani. Była wówczas obawa, że Cohen może zabrać głos w sprawie politycznej, że mogą paść jakieś słowa, przez ówczesny rząd niechciane. Koncert odbył się po wielu rozmowach z decydentami. Natomiast ja spędziłam cały wieczór i całą noc pod „Areną” poznańską z nadzieją na zdobycie biletu. Biletów wówczas nie można było zamówić. Oczywiście wszystkie były wyprzedane. Można było dostać u konika, ale przebitka cenowa była tak wysoka i tak wiele było biletów fałszywych, że nie zdecydowałam się na kupno. Można było z 10 – 20 krotną przebitką kupić kawałek nic nie wartego papieru. Jednak nie odeszłam, zostałam pod „Areną”. Cohena udało mi się zobaczyć, jak wysiadał z samochodu, tylko przez jedną sekundę. Podskakując na palcach, widziałam jak przechodzi przez szpaler ludzi i ochroniarzy.

W.n: Nie poprzestałaś na tym.

B.W.: Trasa koncertowa, o której wspominałam, trwała jeszcze dwa lata. Następna odbyła się w dalekich od nas krajach. Definitywnie zakończyła się w 1997 r. Wówczas Cohen zamknął się na trzy i pół roku w Centrum Zen na Mount Baldy w okolicach Los Angeles. Powiedział też, że po wyjściu z niego na pewno nie wróci do koncertowania i podróżowania. Bardzo byłam zmartwiona, że nie uda mi się spełnić kolejnego marzenia. Ja nie zapomniałam. Tak jak śpiewa Cohena w jednej z piosenek, mogłam tylko czekać na cud. Ten cud się stał. W 2008 r. Cohen znowu ruszył w trasę. Zwiastunem tej trasy był jednorazowy występ artysty w Polsce, w 2007, kiedy to jako gość zaśpiewał dwie piosenki na koncercie promującym płytę Anjani Thomas "Blue Alert". Nie było szans na dostanie się na ten koncert. Po tym pobycie Cohena w Warszawie napisałam do niego dwa długie listy. Oczywiście poza uzewnętrznianiem w nim swoich emocji i pragnień, przede wszystkim prosiłam ogromnie, jako jedna malutka osoba w wielkiej Polski, aby zechciał tu przyjechać, jeżeli będzie taka możliwość, nie wiedząc jeszcze, że w planach jest przygotowywane wielkie tourne. Odpowiedzi nie otrzymałam. Natomiast otrzymałam w wielkiej kopercie książkę z osobistą dedykacją Cohena i małą karteczką, gdzie była notatka menadżera w języku angielskim, żeby nie tracić nadziei. Pomyślałam, że jakaś szansa jest. W związku z tym napisałam trzeci list oczywiście już w zupełnie innym odcieniu. To moje marzenie zamieniło się w wielkie oczekiwanie. Stało się. Nadszedł 2008 r. Ogłoszono wielką trasę koncertową, ponad sto koncertów, które ciągle jeszcze trwają. Pierwszy zamysł, to był koncert w Londynie 17 lipca 2008 r. Nie udało się. Kolejny to 25 lipca tegoż roku. To było do zrealizowania. Znalazłam się w Szwajcarii w Basel, gdzie funkcjonowała baza organizacyjna koncertu, który miał się odbyć w pobliskim Lorrach w Niemczech. Myślę, że za ten Londyn miałam rekompensatę. Koncert miał się odbyć o 20-tej a o 16-tej zupełnie niezapowiedzianie, z pełnym wstępem wolnym dla każdego, odbyła się 20 minutowa próba zespołu i Leonarda Cohena. Uznałam to za wielki, wielki prezent. Za nieudany Londyn dostałam dodatkowego bonusa w postaci tej próby, gdzie mogłam stać pod samą sceną, mając artystę na wyciągnięcie ręki i słuchając go przez te 20 minut. Było to pierwsze zetknięcie się z nim na żywo. Wieczorem uspokojona i szczęśliwa, że jestem na koncercie z własnym biletem, gdzie widzenie Cohena było już utrudnione, bo na koncert przyjechało 9,5 tys. osób, skupiałam się na słowie, na głosie, na słuchaniu koncertu, a nie koniecznie na patrzeniu.

W.n.: Czy będziesz nadal dążyła do kolejnego spotkania z Cohenem?

B.W.: Na pewno bym chciała aczkolwiek, Cohen ma już 75 lat i ogromną trasę realizuje, na pewno wielkim wysiłkiem. Myślę, że jeżeli jeszcze wystąpi gdzieś blisko w Europie to na pewno. Po koncercie w Lorrah, byłam jeszcze na koncercie w Warszawie i Berlinie. Można powiedzieć, że na razie jestem zaspokojona, choć na pewno nie nasycona.

W.n.: Ostatnio ukazała się płyta DVD z nagranym koncertem w Londynie w 2008 r. Zapewne kupiłaś tę płytę.

B.W.: Cały koncert został zarejestrowany. Dla mnie to było również coś niesamowitego. To był mój pierwszy planowany koncert na który nie udało mi się pojechać. Teraz mogę go obejrzeć na DVD. Jest to pięknie zarejestrowany album. Koncerty Cohena to są prawdziwe misteria. To nie jest tylko muzyka. To jest atmosfera, emanowanie osobowości autora. To jest niesamowity dialog z publicznością. To są rozmowy niemal intymne a jednocześnie bardzo ocierające się o to, czego Cohen ma w sobie najwięcej - autoironię, dystans do siebie. Wspaniałe spojrzenie, z przymrużeniem oka, na całą rzekomą wielkość szeroko rozumianą.

W.n.: Jesteś praktycznie członkiem światowego fan klubu Cohena.

B.W.: Znalazłam się w nim dzięki internetowi. Udało mi się nie tylko porozumieć i znaleźć tam przyjaciół, fanów i ludzi, którzy czują i myślą podobnie, ale jednocześnie znaleźć tam wszystko, co możliwe o autorze.

W.n: Wiem, że spotkała cię ostatnio miła niespodzianka.

B.W.: Będąc jednym z wielu korespondujących, wśród wielkiej liczby fanów na świecie, udało mi się znaleźć wśród 1000 osób, które mają legalne prawo do używania logo artysty, a wśród 100 osób, które zostały zaproszone na 19 lutego 2009 r. na zamknięty koncert dla fanów na Broadwayu. Niestety z przyczyn banalnych – materialnych nie dane mi było pojechać tak daleko. Ale cieszę się, że udało mi się znaleźć w tak wspaniałym gronie ludzi, którzy rozumieją się i kochają Cohena. Rozumieją jego filozofię życia.

W.n.: Osiągnęłaś więc sukces. Marzenia 13 - latki, spełniły się po wielu latach.

B.W.: Cohen powiedział kiedyś, że sukces to przetrwanie. W moim przypadku, parafrazując jego słowa, sukces to czekania.Ja czekałam.

W.n.: Co dało ci obcowanie z Cohenem.

B.W.: Dzięki niemu wiem, co to jest słowo, jak jest bardzo ważne i zarazem delikatne, plastyczne, ale i też jak kruche jest to tworzywo. Dzięki Leonardowi Cohenowi i drugiej mojej pasji Jeremiemu Przyborze, wszystko stało się dla mnie jasne. Oni otworzyli dla mnie świat poezji i pomogli mi w prozie życia.    

Rozmawiała Anna Kamińska-Szpachta  

źródło: "Wyspiarz niebieski" (15) kwiecień 2009 r.